REISAFFICHE

Home Reizen Contact Site Map Zoeken

Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Dag 9
Dag 10
Dag 11
Dag 12
Dag 13
Dag 14
Dag 15
Dag 16
Dag 17
Dag 18
Dag 19
DAG 20
Dag 21 en 22
Evaluatie en tips



Wat doe jij tegen agressie en geweld?

Cambodja

Haven van Sihanoukville

Dag 20: woensdag 7 november 2001

Sihanoukville
Een rondje op de moto


We gaan op ons gemak ontbijten en daarna trekken we er op uit. Eerst gaan we de stad in om cheques te verzilveren. Het paspoort en de cheques worden uitgebreid gecontroleerd. Dat hebben we nog niet meegemaakt. Uiteindelijk krijgen we toch Dollars in handen. Nu we weer geld hebben koop ik eerst een maxi pak papieren zakdoekjes, want ik heb geen loopneus, maar een rénneus. Ik snap niet hoe ik verkouden kan zijn in dit klimaat. Daarna gaan we op excursie naar de vissersdorpjes rond Sihanoukville. De weg naar de haven toe is redelijk, al blijft het een uitdaging om op tijd alle kuilen te ontwijken. In zee liggen kleurige bootjes. Langs de kant van de weg staan hutjes op palen en een heleboel winkeltjes. Op straat scharrelen varkens en honden. We rijden door totdat de weg té slecht wordt.

Aan de hand van ons plattegrondje rijden we naar het Independance Hotel, een verlaten hotel waar de Rode Khmer zich schuilhield. Uiteindelijk werden ze verdreven door de Vietnamezen. Vlakbij het hotel zien we een aapje in de struiken. Ga voor aapjes dus níet naar een nationaal park, maar kijk gewoon op straat!

Op de beneden verdieping van het hotel huizen twee gezinnen. Zij innen het entréegeld van 65 cent. Boven zijn alle kamers in originele staat te zien, compleet met rotzooi en kogelgaten. Het is een bizarre gewaarwording. 's Nachts schijnt het te spoken, maar ik ben eerder geneigd het verhaal te geloven dat het 's nachts als afwerkplaats dienst doet. Ik zie wat stille getuigen: een ondeugende foto, een vuile onderbroek en een gebruikt condoom. Alles wat los zat of los gemaakt kon worden, is uit de kamers gesloopt. Inclusief de bedden en de nachtkastjes. De baden, w.c.'s en bidets zijn nog wel aanwezig. In één van de kamers ligt een la met stapels oude rekeningen. Op de muren zijn waarschuwingen tegen de spoken gekladderd. Vanuit de kamers hebben we een prachtig uitzicht over een baai met palmbomen.

Wanneer we het hele gebouw bezichtigd hebben, rijden we naar Serendipity Beach, een klein strandje tussen twee grotere stranden in. De halve groep blijkt hier neergestreken te zijn. We worden constant lastig gevallen door kinderen die met fruit en zoutjes lopen te leuren. Ze zijn heel gehaaid. Een meisje hangt een zielig verhaal op. Ze beweert dat ze morgen niet naar school mag als ze niet genoeg verdiend heeft. Een ander meisje klaagt dat ze honger heeft. Dat valt wel mee, want ik zie haar aldoor hompen stokbrood wegwerken. Om aandacht te krijgen, maken ze complimentjes, spelen met je haar en strelen je armen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Verderop zit een stel kinderen hun zuurverdiende centjes te vergokken met een spelletje.

We dobberen in de lauwe zee en liggen op een strandstoel onder een grote rieten parasol. Heerlijk om nog even van de zon te genieten, voordat we naar een ongetwijfeld regenachtig Nederland afreizen.

Laat op de middag zit bijna iedereen weer in het restaurant van Chez Mari Yan met een glas van het populaire Angkor bier.

Om 7 uur is er een gezamenlijk afscheidsdiner bij een hotel in de buurt. Met z'n allen wandelen we naar het hotel. We komen te zitten op een sfeervol balkon. Het eten is goed en het gezelschap is prettig. De reis wordt zo'n beetje geëvalueerd en de positieve aspecten hebben duidelijk de overhand. Terecht, wat mij betreft. Ik vond het een fascinerende reis.

Na het eten gaan we met een select groepje wat nadrinken in een klein barretje. Na een hele hoop slap geouwehoer valt het groepje uitéén. Wanneer ik even later in bed lig, luister ik voor de laatste keer naar de intrigerende geluiden van de nacht. Tjirp-tjirp-tjirp, krie-krie-krie, tik-tik-tik, kieuwe-kieuwe-kieuwe. Af en toe hoor ik een geagiteerd "tjoep-tjoep-tjoepe-tjoep!" van een gekko in nood. En dan is er nog een beest wat aldoor "gekko-gekko-gekko" roept. Vast niet de gekko zelf.

's Morgens worden we wakker gekukeld door meerdere hanen, om 6.15 zoals dat hoort. Ik zit weer onder de bulten. Begin te geloven dat ik vlooien heb!

<-Vorig hoofdstuk: dag 19 Volgend hoofdstuk: dag 21 en 22->
Home Reizen Contact Site Map Zoeken

Valid HTML 4.01 Transitional