Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Evaluatie en tips
Foto's van Chios

Chios 2004

Rood/bruine huizen, gele mastiek, zwarte stranden, oranje shirts

Zaterdag 19 juni 2004

Thymiana

Neochori: Agios Minas-klooster

kalimassia

Katarraktis

Emporio

Bij de minimarket werd ik vanmorgen door moeder geholpen. Ze is ontzettend kippig en moet de prijsstickertjes dicht tegen haar ogen houden om ze te kunnen lezen. Ook het aanslaan op de kassa gaat met moeite. Ze spreekt een beetje Frans en ook minstens één woord Nederlands, want ten afscheid zegt ze: "Merci beaucoup. Dággg!"

We ontbijten wederom op het balkon. Bij een gesloten tabepna naast het appartement zien we telkens een nestje jonge katten spelen. Ze worden in het oog gehouden door een gitzwarte moederpoes en een grote herdershond. De jonkies zijn absoluut niet bang voor de grote herder, doch wanneer er een klein pekineesje langskomt, stuiven ze blazend weg.

Vandaag maken we een rondrit door het zuidoosten van het eiland. Eerst doen we Thymiana aan, om het bij daglicht te bekijken. De huizen zijn gebouwd van speciale, rood/bruine steen, die Thymianousiki heet. De stenen worden uit de heuvels in de omgeving gehakt.

We bezoeken de Agios Efstratioskerk. Wanneer we aankomen, is de kerk gesloten. Maar we hebben geluk. Toevallig gaat de kerk net even open voor twee mannen die bloemen komen leveren voor een bruiloft. We mogen snel een kijkje nemen. Het is een laat-Byzantijnse kerk met veel pracht en praal in de vorm van iconen, fresco's en kroonluchters. Rondom de kerk liggen fraaie mozaïeken gemaakt met zwarte en witte kiezelsteentjes.

Aan de overkant ligt het stadhuis met een bescheiden tuin. Er bloeien prachtige oleanders. Op een sokkel staat een beeld van een krijgshaftige persoon, die met een degen zwaait.

Door smalle straatjes, veelal met boogvormige overkappingen, lopen we terug naar de auto. Thymiana is een mooi plaatsje. Vooral de rood-bruine stenen maken het bijzonder.

We rijden naar Neochori, waar het mooie Agios Minas-klooster op een heuveltop staat. Eerst genieten we van het uitzicht vanaf de heuvel. Daarna betreden we de kloostertuin. Ook hier zijn weer zwart/wit mozaïeken te zien. Rondom zijn de bescheiden cellen van de nonnen. Drie zwijgzame nonnen zitten in de schaduw van een groepje bomen. Later merken we dat de meeste nonnen doof zijn. Ze communiceren met elkaar door middel van gebarentaal.

In het kloosterkerkje heeft zich in 1822 een drama voltrokken. Tijdens de strijd met de Turken, waren 3000 Grieken de kerk in gevlucht. De Turken zetten de hele boel in de brand, zodat iedereen omkwam in de vlammenzee.

De iconen die in de kerk aanwezig zijn, zijn rijkelijk met zilver en goud belegd. Ook zijn er weer mooie fresco's en kroonluchters. Aan de achterkant van het klooster hebben we uitzicht op zee en op Aghia Ermioni. In de verte zien we wat andere eilanden en de kust van Turkije liggen.

Hierna gaan we op weg naar kalimassia. Onderweg stoppen we bij een groepje geitjes. Een bruin geitje blijkt heel aanhankelijk te zijn, de andere zijn wat schuwer. We kijken rond of we mastiekstruiken kunnen ontdekken, maar we weten niet zeker hoe ze eruit zien.

In kalimassia gaan we op zoek naar de vrouwencoöperatie voor handwerk. We zien bordjes hangen met de aanduiding 'popular art', maar komen telkens voor een dichte deur te staan. We worden aangesproken door een oud, tandeloos mannetje, dat in steenkolen Engels over voetbal begint. Ik vraag aan hem wanneer de popular art-winkels open zijn, maar daar komen we niet uit. Ik denk dat de winkeltjes nog dicht zijn voor het seizoen. Ondertussen komt de groenteboer langs, die luidkeels verkondigt dat hij bananen, tomaten en aardappels heeft. Alle dames, al dan niet vergezeld van (klein)kinderen, stromen toe.

We stuiten op een karakteristiek kerkje, maar ook dat is gesloten. Onverrichter zake verlaten we kalimassia en rijden naar het vissersdorpje Katarraktis. Daar lunchen we aan de haven bij een gezellige tabepna met blauwe stoeltjes. We worden omringd door bedelende poezen. Langs de kade liggen deinende vissersbootjes in allerlei pastelkleuren.

Van Katarraktis rijden we naar het zwarte strand van Emporio. Onderweg komen we door een olijf- en mastiekboomgaard. We stoppen bij de mastiekstruiken om foto's te maken. Jazeker, dit zijn ze écht: we zien de gele hars op de stammen zitten. Tegen beter weten in proeven we. Ja hoor, het smaakt echt heel vies!

De kiezels op het strand van Emporio zijn pikzwart. Het is vulkanisch gesteente. Op een bord staat vermeld dat we géén steentjes van het strand mogen meenemen. Zo'n zwart strand ziet er heel apart uit. We zitten eerst een tijdje op het 'familiestrand', doch Paul ontdekt verderop een rustiger strandje. Met een trapje over de rotsen steken we over naar het andere strand. Daar gaan we een tijdlang zonnen en plonzen. Het water is lekker lauw.

Een jong Grieks stel is met hun hond aan het dollen. Het is een leuk beest, een echte allemansvriend. Ook bij ons komt hij buurten. Paul geeft hem wat water te drinken. Zijn bazin komt poolshoogte nemen en maakt een praatje met ons. De hond is pas vijf maanden, vertelt ze. Hij is nog lekker speels.

Tegen vijven verlaten we het strand. De terugweg verloopt anders dan gepland. Ik had een toeristische route uitgestippeld, maar ik loods Paul telkens de verkeerde kant op. We komen langs leuke dorpjes, maar niet de dorpjes die ik bedoelde!

Bij binnenkomst van het dorpje Flatsia stuiten we op een terras, dat ons de doorgang belet. Een flinke matrone komt pal voor de voorruit staan en heeft iets van: "Dus u wilt hierdoor? Nou, pech gehad!" De andere dorpelingen zijn wat flexibeler ingesteld en halen haastig tafeltjes en stoeltjes uit de weg.

Ten slotte houden we richting Chios aan, dan kan er weinig mis gaan. We komen langs een steengroeve, waar de rood-bruine steen gewonnen wordt. Het uitgehouwen stuk is zalmroze van kleur, in contrast met de donkergroene beplanting van het niet-uitgehouwen gedeelte. Het is een mooi gezicht. Via Chios en het vliegveld komen we uiteindelijk in ons vertrouwde dorpje aan. Daar zitten we op het balkon, tot het etenstijd is.

We eten in Megas Limnionas, bij een sjiek restaurant dat gespecialiseerd is in de Mediterrane keuken. Vanavond speelt Nederland tegen Tsjechië en verbazingwekkend genoeg zien we allerlei in het oranje uitgedoste Nederlanders op straat. Die kunnen terecht in de vele tabepna's waar de t.v. aan staat. In ons restaurant is dat, gelukkig, niet het geval!

Een Italiaanse macho-ober neemt onze bestelling op. Het eten is uitstekend. Aan het begin van de avond zitten we met z'n drieën, maar als we rond half elf vertrekken, zijn bijna alle tafels bezet. We krijgen een rozenlikeur aangeboden van de zaak.

Langs de door oranjefans bevolkte cafés en tabepna's lopen we terug naar het appartement.