Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Evaluatie en tips

London 2005

Dvd's, boeken en plays

Donderdag 29 december 2005

We ontbijten met als achtergrondmuziek een koor dat stemmige kerstliederen zingt. De ontbijtzaal is grondig gerenoveerd en ziet er netjes uit, hoewel het oude zooitje van voorheen een stuk karakteristieker was. Heel Arran House heeft trouwens een facelift ondergaan. De isolering is beter geworden, zodat de kamers minder 'zompig' zijn, en alles ziet er schoon en fris uit.

Ik maak een tochtje door het hotel om de theateraffiches langs de trapopgangen te fotograferen. Vandaag gaan we van kamer verhuizen. Het personeel zal onze spullen overbrengen. We krijgen kamer 21, vertelt de receptioniste. Zij en haar zus zorgen voor het reilen en zeilen in het hotel. Het zijn zonnige types.

In het hotel, op straat en in de theaters ruik ik telkens dezelfde, geparfumeerde lucht. Alsof de gemeentereiniging, na de grote brand in een gasfabriek enkele weken geleden, met grote bussen toiletverfrisser door de stad is gegaan.

Ons eerste doel vandaag is drogisterij Boots, waar ook heel wat luchtjes te ruiken zijn. We hebben shampoo nodig (want die hebben we niet bij ons) en gezichtscrème. Bovendien is het altijd leuk om bij Boots rond te snuffelen.

Bij Silverscreen zien we even later een heleboel dvd's die we zouden willen hebben. Goedkoop zijn ze niet, dus we denken er nog even over na.

Op Leicester Square kunnen we wederom zonder problemen aan kaartjes komen voor matinee en avond. We lopen door naar St. Martin's en drinken een kopje koffie in het Crypte Café. Naderhand brengen we traditiegetrouw een bezoek aan de crypteshop. Ze hebben weer een heleboel leuke dingen, zoals kerstversiering, kaarten, postpapier, mokken en sieraden.

Daarna maken we een toer langs allerlei boekhandels, te beginnen bij een aftands tweedehands winkeltje. De boeken staan in allerlei nissen, hoeken en gaten. Met een stenen wenteltrapje gaan we steeds dieper de spelonken in. Door een matglazen luik boven ons hoofd, zien we de schoenen van voetgangers op Charing Cross Road. Er wordt muziek van The Doors gedraaid en achter de kassa zitten twee duffe hippiefiguren, die Russische boeken lezen.

We bezoeken nog twee tweedehands zaakjes, ieder met z'n eigen stijl en achtergrondmuziek, en dan gaan we over op reguliere boekenwinkels. Als laatste in de rij bezoeken we Foyles. Daar tref ik een exemplaar aan van 'Pidgin to da max', een geestig woordenboekje, geïllustreerd door mijn grote held Douglas Simonson. Paul is minder succesvol. Hij is voor een collega op zoek naar een boek met voorbeelden van houtsoorten.

Het is alweer tijd om naar de matinee te gaan. We zien "Night of the Iguana", een schitterend stuk van Tennessee Williams met Woody Harrelson in de hoofdrol. Voor de voorstelling wordt uiteraard omgeroepen dat we onze mobiele telefoons en horlogealarms dienen uit te schakelen met als toevoeging "if you'd like to have any sweets, please unwrap them now." Die had ik nog nooit eerder gehoord.

Harrelson doet het niet slecht als Shannon, een verknipte ex-priester, maar ik ben meer onder de indruk van Clare Higgins, die een rauwe Maxine neerzet. Ook hier weer een schitterend decor (een levensecht Mexicaans regenwoud) en een prachtig lichtontwerp. Het verhaal van een groepje gestrande gasten in een Mexicaans hotel verveelt geen moment.

Na de voorstelling gaan we terug naar het hotel om onze nieuwe kamer in gebruik te nemen. De receptioniste is net bezig om de kunstkerstboom op te ruimen. Ze geeft ons de sleutel van kamer 21 mee. De kamer is iets groter en iets luxueuzer ingericht. We hebben nu een eigen douche en toilet. Bovendien zitten we één verdieping lager, dat scheelt in trappen klimmen! We rusten even uit en gaan dan een hapje eten bij de Mac in Oxford Street.

In Garrick aan Charing Cross Road zien we "You never can tell", een komedie van George Bernard Shaw met een glansrol van Edward Fox als bediende Williams. Het is een elegant, bijzonder Brits stuk, waarin de spelers in volzinnen praten. Het speelt zich af aan het eind van de 19e eeuw. De moeder in het stuk is haar tijd ver vooruit. Ze is een geboren feministe die haar kinderen vrij opvoedt. Haar echtgenoot heeft ze het huis uitgeschopt. Hij is een nare man die het gezin met ijzeren vuist regeerde. Maar zoals altijd in een scheidingsdrama zijn er twee kanten aan het verhaal. De man heeft zelf ook een nare jeugd gehad en weet niet goed hoe hij met kinderen moet omgaan. Het feit dat hij zijn kinderen niet meer mag zien, heeft hem treurig en verbitterd gemaakt.

Uiteraard komen de kinderen, die al jongvolwassen zijn, erachter wie hun vader is. Ze willen in contact met hem komen. Bediende Williams, de sluwe advocaat Bohun en vriend-van-de-familie Finch fungeren als intermediair.

We zitten op de eerste rij. Naast ons zit een Duitse familie: twee zussen van een jaar of vijftig met hun moeder. Eén van de zussen heeft haar schoenen uit gedaan en verwarmt haar voeten lekker aan de cv, die tegen het podium aan staat.

Bij buurtsuper Hannel kopen we naderhand wat etenswaren. Het is kouder dan gisteren. De zwervers hebben elkaar opgezocht en zijn naarstig aan het speuren naar een geschikte slaapplaats.