Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Evaluatie en tips

London 2005

Genoeg om over te dagdromen

Zondag 1 januari 2006

Tjongejonge, het is een hele toer om alles in onze koffers te krijgen. We hebben heel wat cd's, dvd's en boeken gekocht. Ik probeer een heleboel boeken in m'n rugzakje te stouwen. Paul heeft een beter idee: de zware boeken gaan in zijn trolleykoffer en in de rugzak propt hij een dikke trui. Die is een stuk minder zwaar.

Ik ga alleen ontbijten, want Paul voelt zich nog steeds niet lekker. Het ontbijt is eenvoudig dit keer: geen worstjes en gebakken eieren, maar broodjes met beleg én champagne. Het kleine eetzaaltje zit stampvol. Voor Paul neem ik wat broodjes en een hardgekookt ei mee naar boven. We maken toilet, pakken de laatste spullen in en dan gaan we uitchecken. De bagage laten we achter in de 'huiskamer' en we gaan de straat op.

Paul wil paracetamol zien te bemachtigen, maar hoe komen we daaraan? Dat blijkt mee te vallen. Vroeger was op zondag álles dicht in Londen. Nu is het zondag én nieuwjaarsdag en toch zijn er winkels open! Ik denk dat de drogisterijen het goed zullen doen vandaag, vanwege alle mensen met een kater. Paul heeft al snel z'n paracetamol op zak. In een rustig tempo lopen we naar Covent Garden. Ook daar is een aantal winkels open en op de Jubilee Market zijn een paar kramen in gebruik.

Traditiegetrouw neem ik een kijkje bij St. Paul's church. Er is net een kerkdienst aan de gang, dus ik blijf buiten en verpoos mij in de tuin. Daar staan allemaal bankjes die veelal opgedragen zijn aan overleden acteurs en kunstenaars. Er staan ook bankjes tussen van 'normale' stervelingen. Zo zien we een bankje van Mies en Leen, die samen waren gevlucht vanuit Amsterdam om stiekem te trouwen in Londen. Het bleek niet zomaar een gril te zijn, want de echtelieden zijn al vijftig jaar samen. Ter gelegenheid van hun gouden huwelijksjubileum lieten ze het bankje plaatsen.

Een ander ontroerend opschrift geldt een acteursechtpaar dat tweeënzestig jaar samen was en kort na elkaar overleed. Terwijl ik alle opschriften lees, hoor ik fraaie zangklanken van Covent Garden af komen. Een straatzangeres zingt hetzelfde repertoire als Maureen Lipman in "Glorious", maar dan zuiver!

Via Charing Cross Road, Oxford Street en Portland Road (aha, daar ligt het dus!) wandelen we naar Regent's Park. We worden onderweg weer twee keer aangeklampt door toeristen die de weg vragen. Het is rustig op straat, op een godsdienstfanaat die door een microfoon het evangelie verkondigt, na.

In Regent's Park steven ik direct op het Garden Café af, want ik moet plassen. De toiletten zijn ontzettend netjes. In elk hokje staat bovendien een plantje. We nemen koffie en een gebakje bij het zelfbedieningsrestaurant. Er is een sjiek gedeelte bijgekomen, waar je uitgebreid kunt lunchen. We worden omringd door jonge stelletjes met baby's, die allemaal een zondagmorgen-ommetje door het park hebben gemaakt. Verder wordt er veel gejogd en met de hond gewandeld. Het is er goed weer voor: het is droog en niet zo koud.

Uiteraard brengen we een bezoek aan de eekhoorntjes. Speciaal voor dat doel heb ik een zak doppinda's meegenomen. Ik weet precies waar ze zich ophouden. Op een heuveltje zitten altijd de schuwere eekhoorntjes. Ze durven redelijk dichtbij te komen, maar eten niet uit je hand.

Vlak bij de ingang, op de hoek van Park Square East en Marlebone Road, zitten de tamme eekhoorntjes. Daartoe behoort ook Alan. Alan is onbevreesd. Hij is de enige eekhoorn die tegen broekspijpen omhoog klimt en soms zelfs op je schouder blijft zitten. Hij staat het toe dat ik naast hem kom zitten wanneer hij zijn buit aan het begraven is. Ik vind het fascinerend om te zien hoe hij met zijn kleine klauwtjes een kuiltje graaft, de pinda erin laat vallen, toedekt met aarde, flink aanstampt en er een blaadje overheen legt.

Paul heeft een tros druiven bij zich en we vragen ons af of Alan daar belangstelling voor heeft. Jazeker, hij peuzelt de druif die ik hem geef direct op. De tweede druif gaat hij begraven. Dat is niet zo handig. Ik ga maar weer op pinda's over.

Het is tijd geworden om te gaan. Ik strooi de laatste pinda's uit over het gras en we lopen naar het hotel. Onderweg stoppen we bij een tubestation en lezen een aankondiging op een bord. Sommige tubestations zijn buiten gebruik, maar de grotere stations zijn gewoon open. We kunnen het beste de tube vanaf Warren Street nemen, dat is slechts tien minuten lopen bij het hotel vandaan.

We pikken de bagage op en gaan op pad. Uiteraard worden we weer aangeklampt door iemand die verdwaald is. Een wanhopige mevrouw met een baby, dit keer. We hebben geen idee waar ze moet wezen. Ze heeft een plattegrond bij zich en is ondertussen naarstig aan het bellen, dus ze komt er vast wel uit.

We nemen de tube naar Victoria Station en daar vandaan gaan we met de touringcar naar Stansted. We kunnen niet meteen de juiste vertrekplaats vinden, dus dit keer vragen we zelf de weg. Een chauffeur verwijst ons naar het hoofdgebouw aan de overkant van de straat.

We zijn mooi op tijd. De bus staat op het punt te vertrekken. Alle koffers worden ingeladen en dan kunnen we gaan. Het is kwart voor vier wanneer we wegrijden.

Bij de halte op Oxford Street hebben we wat oponthoud. De voorgaande bus staat langs de kant met pech: de deuren gaan niet meer open. Onze chauffeur ontfermt zich over de gestrande passagiers, maar niet iedereen kan mee. Het is een heel gedoe, daar op de stoep. Een jongen neemt hartstochtelijk afscheid van zijn vriendinnetje, maar eenmaal in de bus zet hij een koptelefoontje op en kijkt niet meer naar haar om. Met een treurig gezichtje blijft zij achter op de stoep. Ze loopt zelfs nog een tijdje met de bus mee, terwijl die langzaam optrekt. Ik heb de neiging om de jongen, die voor ons zit, op de rug te tikken en te zeggen: "Hé, joh, zwaai even naar je vriendin!" Mannen!

Na een mooie rit door Londen en de voorsteden komen we om half 6 op de luchthaven aan. Bij de controlecheck bedenkt Paul dat hij zijn toilettas bij mij in m'n rugzak heeft gedaan. Lekker handig, daar zitten allemaal verboden voorwerpen in, zoals een schaartje en scheermesjes! Ik ben er niet blij mee. Nu word ik straks natuurlijk uit de rij gepikt en moet ik die hele tas uitpakken. Gek genoeg wordt de rugzak na het scannen apart gehouden, maar een beveiligingsbeambte legt hem terug op de lopende band en ik mag hem zó meenemen. Gelukkig, dat bespaart een hoop gedoe!

Bij een filiaal van Boots sla ik vier reepjes Cadbury chocola met crispy mint in, mijn favoriete smaak. We eten bij Pret-à-manger en dan is het tijd om te boarden. Met een shuttle worden we naar de gate gebracht.

We hebben oponthoud omdat er vijf passagiers te laat zijn. Ze komen uiteindelijk met rode konen het vliegtuig binnen rennen. Om tien over half acht stijgen we op en zien Londen verdwijnen.

De vlucht verloopt heel vlot. Wanneer we Amsterdam naderen, hebben we een prachtig uitzicht over het havengebied. Om tien voor half acht plaatselijke tijd landen we op de nieuwe landingsbaan en taxiën naar het hoofdgebouw.

Het was weer een geweldige ervaring om in Londen te zijn. We hebben mooie voorstellingen gezien en interessante mensen (Maureen Lipman, John Hurt, Edward Fox en niet te vergeten... Stephen Sondheim!) Genoeg om nog een lange tijd over te dagdromen. Totdat... we weer naar Londen gaan. In de zomer, volgende keer!