Inhoudsopgave
Inleiding
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Evaluatie en tips

London 2005

Middernacht aan de Thames

Zaterdag 31 december 2005

Het is een mooie dag: zonnig en droog. Vandaag is ons eerste doel: kaartjes kopen voor "Sunday in the Park with George". Daartoe wandelen we langs de Thames naar de Menier Chocolatefactory. We zien veel bekende Londense straatbeelden: de Houses of Parliament in de verte, St. Paul's Cathedral, een aantal historische bruggen, fraaie lantaarnpalen en uiteraard de Thames. We zagen in de krant dat het ondergrondsepersoneel aan het staken is, toch komt er af en toe een tube voorbij.

We passeren een kunstmatige skischans, waar kinderen op autobanden vanaf suizen. Ook komen we langs het Shakespeare Globe theater, wat onlangs heropgebouwd is.

We steken Blackfriars Bridge over en komen in de straat waar de Menier Chocolatefactory ligt. Het is gesloten en ligt er somber bij met traliehekwerk voor de ramen. Achter de tralies hangen affiches voor "Sunday in the Park" met daarop een nummer waar je telefonisch kaartjes kunt bestellen. Ik bel het nummer, doch kom in de wacht te staan. Als pauzemuziekje worden nummers uit "The Producers" gedraaid. Leuk om weer eens te horen, maar ik schiet er weinig mee op.

We zijn voor niks naar het theater gelopen, hoewel we dat niet erg vinden. Het is een mooie wandeling. Via dezelfde route lopen we terug. Halverwege stoppen we bij Starbucks om koffie te drinken. Over London Brigde bereiken we het centrum.

Op de stoep voor de National Gallery bel ik de ticketlijn nog een keer. Weer "The Producers", maar dan krijg ik een vriendelijke jongeman aan de lijn. Hij vertelt dat "Sunday in the Park" tot 12 februari is uitverkocht. Helaas... dan zijn we allang terug in Nederland. Dan maar naar Leicester Square om andere kaartjes te scoren.

Er zijn weinig interessante aanbiedingen. Ik besluit naar "Otherwise engaged" te gaan, maar Paul heeft daar geen belangstelling voor. Terwijl ik in de rij sta, word ik aangeklampt door een paniekerige Française, die in beroerd Engels vraagt waar het Victoria Hotel is en waar ze een wisselkantoor kan vinden. Bovendien is ze haar 'usband kwijt. Ik kan haar niet van dienst zijn. Een andere mevrouw heeft een plattegrondje bij zich en wijst haar de weg. Ook de 'usband duikt weer op, dus alles komt goed!

Paul is er ondertussen vandoor gegaan, zonder dat we iets afgesproken hebben. Ik probeer hem te bellen, maar mijn mobiele telefoon werkt niet. Ik cirkel nog een paar keer langs Leicester Square, maar ik zie hem nergens. Niet leuk. Nou ja, ik moet er maar het beste van maken in m'n ééntje.

Ik maak rondtrekkende bewegingen langs Trafalgar Square, grasduin bij Waterstone's en loop alvast richting theater, al heb ik nog anderhalf uur de tijd. Op Piccadilly Circus neem ik een kijkje bij Lillywhites, waar het een gekkenhuis is vanwege de uitverkoop. Daarna loop ik naar binnen bij HMV. Ook daar is het stervensdruk.

Ruim op tijd vervoeg ik mij bij het theater. Ik voel me triest, omdat ik m'n maatje ben kwijtgeraakt. Een leuke programmaverkoper weet me een beetje op te vrolijken. Ook de jongen van de garderobe doet heel aardig tegen mij. Dat maakt veel goed.

Ik ben de eerste die plaats neemt in de zaal. Naast me komt een Amerikaanse te zitten, die zich beklaagt over de harde stoelen in Londense theaters. Voor mij zitten twee giebelende meiden van een jaar of achttien. Ze hebben een witte kartonnen doos vol soesjes bij zich, die ze in vijf minuten tijd helemaal leeggevroten hebben. Uit hun gesprek leid ik af dat ze idolaat zijn van hoofdrolspeler Richard E. Grant. Met grote letters schrijven ze 'Happy New Year, Richard' op de kartonnen doos. "Na afloop geven we hem een ovatie en houden we de doos omhoog", spreken ze onder veel gegiechel af. De gentleman die naast hen zit, amuseert zich kostelijk met die twee meiden. "You must think we're very silly", zegt het oudste meisje tegen hem. "Not at all. You put a smile on my face," zegt hij charmant.

Het stuk is beslist niet slecht, maar toch het minst boeiend in de reeks van voorstellingen die ik tot nog toe gezien heb. Het gaat over een koele uitgever die zich erop verheugd heeft de dag door te brengen met Parcival van Wagner. Daar komt weinig van terecht. Hij wordt achtereenvolgens gestoord door zijn agressieve huurder, zijn onzekere broer, een alcoholistische vriend met relatieproblemen, een aankomend schrijfster die zich nogal gemakkelijk bloot geeft en zijn echtgenote die zegt dat ze zwanger is van een ander. Op een gegeven moment is de uitgever alle verwikkelingen zó zat, dat hij plompverloren de Parcival opzet en zich afsluit voor zijn omgeving. Vooral Anthony Head, als de alcoholistische huisvriend, levert sterk spel. Ik vind het erg knap hoe hij subtiel dronken is.

Bij het eindapplaus blijft de langverwachte staande ovatie van de giechel-meiden uit: ze durven niet! Vlak voordat het doek dicht gaat, roept de gehele cast "Happy New Year!" en de meiden roepen schuchter "Happy New Year!" terug.

Ik dwaal een hele tijd door het theater, op zoek naar de garderobe. Het is echt een doolhof! Aan de leuke programmaverkoper vraag ik de weg. Later hoor ik van Paul dat hij mij opgewacht heeft bij het theater, maar dat hij was weggegaan toen hij mij niet zag. Ik was waarschijnlijk net naar buiten gekomen toen hij aan de achterkant van het theater was gaan kijken.

Onwetend van dit alles, loop ik met snelle tred richting Charing Cross Road. Ik neem aan dat de winkels vandaag wat eerder dicht gaan, vanwege oudejaarsavond en ik wil nog wat inkopen doen. Bij Blackstone's koop ik een agenda en bij Borders een adressenboekje.

Ik hoop dat Paul op de hotelkamer is. In de loop van de middag heb ik hem verscheidene keren proberen te bellen, maar ik kreeg geen verbinding. Ik heb geen sleutel van het hotel, want die heeft hij bij zich, dus vraag ik bij de receptie om een reserve-exemplaar. Dat is geen probleem. Paul is gelukkig op de kamer. Mooi, dan kunnen we met z'n tweeën naar "Guys and Dolls", onze laatste voorstelling van het jaar 2005!

Er hangt een bijzondere sfeer in het theater. Iedereen is opgetut en opgetogen, vastbesloten er een leuke avond van te maken. Er zijn opvallend veel tortelduifjes, die niet van elkaar af kunnen blijven. Achter ons zit echter een stel, waarvan de man niet bepaald romantisch is ingesteld. Hij heeft zijn radio meegenomen om de 'match' te kunnen volgen!

Voor ons zit een stel dat eigenlijk thuis in bed had moeten blijven. Nee, niet op díe manier; ze zijn allebei doodziek. De vrouw slikt voortdurend pilletjes, snuift neusdruppels en doet enorm haar best om zo zachtjes mogelijk te hoesten. Haar echtgenoot, die er beroerd uit ziet, valt vrijwel meteen in slaap. Ook Paul voelt zich helemaal niet lekker. Het is vreselijk warm in de zaal en dat maakt het er niet beter op. In de pauze haal ik een koel flesje water voor hem en dat doet wonderen.

Onnodig te zeggen dat ik me niet 100% geconcentreerd heb op de eerste acte! Niettemin, "Guys and Dolls" is een heerlijke musical met een paar legendarische nummers als "Take back your mink", "Luck be a lady" en "Sit down you're rockin' the boat". Het decor bestaat voor het merendeel uit een Manhattan skyline met lichtjes, véél lichtjes. De riool-setting voor "Luck be a Lady" vind ik fenomenaal. Maar toch... toch vind ik de uitvoering van "Guys and Dolls" die ik in 1984 in de National zag beter. Ik vind de spelers van deze cast minder goed.

Na de voorstelling lopen we naar het hotel terug. Ik word aangeklampt door drie zwaar aangeschoten meiden. Of ik de weg naar Portland Road weet. Ik heb geen idee. "By the way, you look lovely!" roept één van de meiden. Dit is al de vierde keer dat iemand mij de weg vraagt in Londen.

Bij een supermarkt op Oxford Street slaan we wat etenswaren in en we lopen verder over Tottenham Court Road. Op Gower Street heeft zich een ellenlange file gevormd. Het verkeer staat muurvast, doch de sfeer is goed. Uit openstaande raampjes klinkt muziek in allerlei stijlen en de automobilisten roepen overstekende voetgangers "happy new year!" toe. De voetgangers die we tegen komen, zijn feestelijk gekleed. Sommige jonge meiden lopen in ragfijne cocktailjurkjes en dragen opengewerkte sandaaltjes. Brrr, mij niet gezien! Ik heb m'n gevoerde laarsjes aan en dan vriezen m'n voeten er nóg af!

Op de hotelkamer kijken we t.v., en eten wat. Dan begeven we ons naar de Thames. De pubs en restaurants die we passeren, zitten propvol. Sommige pubs zijn afgehuurd voor privéfeestjes.

Op Waterloo Bridge heeft zich al een behoorlijke mensenmenigte gevormd. We zijn beslist niet de enige toeristen die oud en nieuw in Londen vieren. Om ons heen horen we allerlei talen. De sfeer is gemoedelijk en iedereen is goedgehumeurd. Er wordt gezongen, geknuffeld, drank rondgedeeld en met het thuisfront gebeld. De London Eye baadt in allerlei kleuren licht. Elke keer wanneer het reuzenrad helemaal geel wordt, is er weer een minuut voorbij.

Dan begint het aftellen. Op een hoog gebouw aan de overkant van de Thames worden de seconden geprojecteerd: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1... happy new year! We horen de Big Ben slaan. Tussen de hoofden van de mensen door kan ik de toren in de verte ontwaren. Onmiddellijk begint er een spectaculair vuurwerk boven de Thames. Ook vanuit de London Eye wordt vuurwerk afgestoken.

Een kwartier later is het afgelopen en probeert iedereen van de brug af te komen. We schuifelen voort en krijgen gaandeweg steeds meer ruimte. Op Gower Street staat het verkeer nog steeds vast. Op onze kamer proosten we met bubbeltjessap op het nieuwe jaar.